Negowanie Hitlera – komiks Stuarta McMillena

Negowanie Hitlera. Stuart McMillen.

W 2015 roku, ogólnoświatowa akcja mogąca zatrzymać zmianę klimatu wydaje się nie do pomyślenia.W zasadzie świat prowadzi politykę ustępstw względem przemysłu paliw kopalnych i rosnących emisji. Króluje negacja zagrożeń związanych ze zmianą klimatu.

W 1938 roku nie do pomyślenia wydawała się ogólnoświatowa akcja zmierzająca do powstrzymania nazizmu. W zasadzie świat prowadził politykę ustępstw względem ekspansjonistycznej polityki nazistów. Królowało negowanie zagrożenia związanego z hitleryzmem.

Dziś wielu osobom wydaje się, że świat rzucił się walczyć z Hitlerem, gdy tylko ten stał się zagrożeniem. W rzeczywistości, hitleryzm był jasnym i niezaprzeczalnym zagrożeniem już na dziesięć lat wcześniej zanim Polska, a za nią Francja i Wspólnota Brytyjska ruszyły na wojnę we wrześniu 1939 roku.

Działania Hitlera były coraz szerzej zakrojone i bardziej bezlitosne, a świat siedział bezczynnie. Materiał dowodowy był coraz bogatszy, a zagrożenie ze strony Hitlera stawało się coraz wyraźniejsze.

Oznaki zagrożenia wzbierały jak powstrzymywana tamą woda: Chociaż było ich coraz więcej, i tak nie zdołały naruszyć mentalnej zapory społeczeństwa. Siła bezczynności jest potężna.

Deputowany Izby Gmin Winston Churchill przestrzegał przed zagrożeniem ze strony Hitlera już w 1935 roku. Ignorowany i wykpiwany Churchill wciąż ostrzegał przed Hitlerem, nawet po tym, jak premier Neville Chamberlain, także wywodzący się z partii konserwatywnej, nie wpuścił go do Rady Ministrów. Jego współpracownicy, a także większość społeczeństwa, nie chcieli zaakceptować zagrożenia ze strony nazizmu.

Wytaczano mnóstwo argumentów za zachowaniem bierności. "To za drogo!” „To za dużo zamętu!” „Czemu mielibyśmy działać jako pierwsi?” „Skąd mamy być pewni, że to się dzieje naprawdę?”

Te argumenty z lat 30. są identyczne z tymi, które dziś przedstawiają osoby bagatelizujące potrzebę przeciwdziałania zmianie klimatu. Zapora trzyma się mocno... ...choć ciśnienie wody nieuchronnie narasta.

Obecnie przywódcy świata proponują cele redukcji emisji CO2 pozwalające na kontynuację scenariusza biznes-jak-zwykle. Proponują “realistyczne” rozwiązania, które nie zburzą istniejącego porządku rzeczy.

Proponują „realistyczne” rozwiązania, które bez wątpienia doprowadzą do wzrostu temperatury i zagrożenia dla życia, jakie znamy.

Podobnie jak w przypadku Adolfa Hitlera latem 1939 roku, ich nikczemne plany cieszą się pełnym dyplomatycznym immunitetem. 'detestable plans'.

Winston Churchill zdawał sobie sprawę, że „realistyczne” rozwiązania, które nie zaburzą dotychczasowego ładu panującego w Wielkiej Brytanii pozwolą nazistom Hitlera na podbój Europy. To był „realistyczny” rezultat, do którego nie chciał dopuścić.

Churchill wiedział, że „realistyczne” półśrodki nie wystarczą. Churchill dostrzegł, że zamiast „zrobić co się da” i ponieść klęskę świat musi zrobić to, co konieczne, aby powstrzymać Hitlera.

Churchill przeformułował istotę debaty, a tym samym to, co było „realistyczne”. Przedefiniował „możliwe” i „niemożliwe”.

Zapora bierności wygląda równie solidnie co wcześniej powstrzymuje wody równie skutecznie co wcześniej

aż do ostatecznego momentu, gdy się rozleci.

Brytyjska negacja zagrożeń hitleryzmu zakończyła się we wrześniu 1939 roku, gdy Hitler najechał Polskę. Wszystko zmieniło się z dnia na dzień.

Wielka Brytania znalazła się w stanie wojny totalnej z hitlerowskimi Niemcami. Zmobilizowała cały swój potencjał gospodarczy, przemysłowy i naukowy na rzecz wygrania wojny i pokonania Hitlera.

Gdy zapora bierności pękła cała energia i wszystkie rozwiązania, które były za nią uwięzione popędziły naprzód w skoncentrowanym wysiłku.

Wszystkie kraje alianckie musiały poświęcić się na rzecz wysiłku wojennego ale udało im się równocześnie zapewnić obywatelom dość żywności i zasobów, aby mogli żyć w akceptowalnych warunkach.

Mobilizacja wojenna odebrała środki brytyjskiej gospodarce biznesu-jak-zwykle.

Cywilna konsumpcja żywności, towarów i paliwa spadła, pozwalając zasilać działania wojenne ale siatka bezpieczeństwa w postaci racjonowania żywności pozwoliła nawet poprawić standard żywieniowy ludzi o niskich dochodach.

Luka pomiędzy bogatymi i biednymi została celowo zmniejszona, aby sprzyjać solidarności, tak istotnej dla zwycięstwa.

Cywilna konsumpcja żywności, towarów i paliwa spadła, pozwalając zasilać działania wojenne ale siatka bezpieczeństwa w postaci racjonowania żywności pozwoliła nawet poprawić standard żywieniowy ludzi o niskich dochodach.

Wielka wojna z Niemcami hitlerowskimi jeszcze na kilka miesięcy przed wybuchem wydawała się nie do pomyślenia a jednak negowanie hitlerowskiego zagrożenia zostało do reszty wypłukane, jakby go wcześniej nie było.

Pomimo krótkoterminowych uciążliwości i zburzenia dotychczasowego porządku, długoterminowe korzyści zwyciężyły. Społeczeństwo zjednoczyło się w obliczu wspólnego wroga. I zwyciężyło.

Pokolenie lat 40. tymczasowo poświęciło swój sposób życia i komfort aby ich potomkowie nie musieli cierpieć w świecie rządzonym przez nazistów. Wszyscy jesteśmy beneficjentami tego poświęcenia.

Dzięki wyborowi, by zrobić nie tylko „co się da” ale wszystko, co konieczne, by osiągnąć sukces.

Dziś nasze pokolenie egoistycznie ignoruje potrzeby naszych dzieci i wnuków.

Arogancja, z jaką odmawiamy działań w celu powstrzymania zmiany klimatu niepokojąco przypomina negacjonizm hitleryzmu latem 1939 roku.

Kiedy nasza zapora ustąpi?

Anna Dyląg says: 2 cze, 2016
Bardzo obrazowe porównanie. Wierzę, że będzie działało 🙂

Odpowiedz

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi