• English
  • Português
  • Español
  • Deutsch
  • Français
  • Italiano
  • Русский
  • Nederlands
  • Čeština
  • Polski
  • Ελληνικά
  • 中文
Menu
Hitlersceptici door Stuart McMillen
In 2015 is wereldwijde actie om klimaatverandering tegen te gaan ondenkbaar. De wereld laat de stijgende uitstoot van fossiele brandstoffen oogluikend toe. Klimaatsceptici regeren boven alles.
In 1938 was wereldwijde actie om nazisme tegen te gaan ondenkbaar. De wereld liet de explosieve expansie van de nazipartij gewoon toe. Hitlersceptici regeerden boven alles.
Velen onder ons denken dat de wereld toesnelde om Hitler te stoppen zodra hij een bedreiging werd. In werkelijkheid was Hitler al 10 jaar een duidelijk en onmiskenbaar gevaar voordat Frankrijk en het Engelse Gemenebest de oorlog verklaarden in september 1939.
Hitlers acties escaleerden, zowel in grootte als in meedogenloosheid en de wereld deed niets. Een duidelijk patroon aan bewijzen bouwde zich op; Hitlers dreiging werd steeds duidelijker.
Het bewijs van zijn dreiging hoopte op als water achter een dijk: Het volume steeg, zonder de weerstand van de structuur die alles tegenhield, te verhogen. De kracht van inertie is niet te onderschatten.
Winston Churchill, toen een nog onbekend parlementslid, waarschuwde in 1935 al voor Hitlers dreiging. Churchill werd door velen genegeerd of voor gek verklaard. Maar hij bleef waarschuwen voor Hitler, ondanks dat de conservatieve minister-president Neville Chamberlain hem uit het kabinet verwijderde. Zowel zijn collega’s als het grootste deel van het volk weigerden de nazidreiging te erkennen.
Er waren veel excuses om niet tot actie over te gaan. “Het is te duur!” “Het is te verwoestend!” “Waarom zouden wij als eersten actie moeten ondernemen?” “Hoe weten we of dit echt aan het gebeuren is?”
De excuses uit de jaren ’30 worden vandaag opnieuw gebruikt om de nood aan klimaatverandering te negeren. De muur houdt stand terwijl de waterdruk langzaam stijgt en de dam op springen staat.
De muur van weerstand wordt gehandhaafd door mensen die er baat bij hebben dat de dingen niet veranderen. Ze sturen het debat met een context en taalgebruik dat hen goed uitkomt. Ze geven ons een beperkte visie over wat “mogelijk” en “onmogelijk” is.
De doelstellingen voor CO2 -reductie van onze wereldleiders maken het mogelijk om gewoon de huidige gang van zaken aan te houden. Ze stellen “realistische” oplossingen voor die de status-quo niet ondermijnen.
Ze stellen “realistische” oplossingen voor die er zeker voor zorgen dat onze planeet opwarmt en het leven zoals we dat nu kennen totaal zal veranderen.
Hun kwade plannen worden gehuld in diplomatieke onschendbaarheid, zoals bij Adolf Hitler in de zomer van 1939.
Winston Churchill wist dat de “realistische” oplossing die de status-quo niet aantastte het Hitlers nazi’s mogelijk zou maken Europa te veroveren. Dat was een “realistische” uitkomst die hij niet wilde toestaan.
Churchill wist dat “realistische” halve maatregelen niet afdoende waren. In plaats van “zijn best te doen” en te falen zag Churchill in dat de wereld moest doen wat nodig was om Hitler te stoppen.
Churchill herschreef het debat, en herschreef dus ook wat “realistisch” was. Hij veranderde de perceptie van wat “mogelijk” en “onmogelijk” was.
De dam van passiviteit ziet er even sterk uit als altijd de dam van passiviteit houdt het water net zo effectief tegen als altijd…
…tot het moment dat de dam breekt.
In Engeland verdwenen de Hitlersceptici in september 1939, toen nazi-Duitsland Polen binnenviel. Alles veranderde van de ene dag op de andere.
Engeland was volledig gefocust op de oorlog tegen nazi-Duitsland. Hun gehele economie, industrie en wetenschappelijke bekwaamheid werden gericht op het winnen van de oorlog en het verslagen van Hitler.
Nadat de dam van weerstand was doorbroken kwamen alle energie en alle oplossingen die door de dam werden tegengehouden vrij in een immense uitbarsting.
Alle geallieerde landen maakten zware opofferingen om de oorlogsmachine draaiende te houden maar de autoriteiten zorgden ervoor dat iedere burger genoeg voedsel en middelen had om een gewoon leven te kunnen leiden.
De oorlogsmobilisatie verschoof het gebruik van middelen in de Britse economie.
De totale burgerconsumptie van voedsel, materialen en brandstof daalde om de oorlog te bekostigen maar de rantsoenen zorgden ervoor dat mensen met een laag inkomen meer voeding kregen dan ze zich voorheen hadden kunnen veroorloven.
De kloof tussen arm en rijk was met opzet kleiner gemaakt om solidariteit te creëren, wat cruciaal was om de oorlog te kunnen winnen.
De rantsoenering was zowel efficiënt als populair, en mensen waren bereid om het gemeenschappelijk doel boven zichzelf te plaatsen.
De totale oorlog tegen nazi-Duitsland leek ondenkbaar een paar maanden voor deze begon en toch werd het Hitlerscepticisme meteen weggespoeld, alsof het nooit had bestaan.
De langetermijndoelstellingen werden behaald, ondanks de pijn en ontregeling op korte termijn. De maatschappij kwam samen tegen de gezamenlijke vijand. En overwon.
De generatie van de jaren ’40 offerde hun levensstijl en comfort tijdelijk op zodat hun nakomelingen geen wereld geregeerd door fascisme hoefden mee te maken. Vandaag geniet iedereen van hun opoffering.
Door ervoor te kiezen om niet gewoon “hun best te doen”… Maar ervoor te kiezen te doen wat nodig was om te slagen.
Vandaag is onze samenleving de behoeftes van onze nakomelingen aan het negeren. Onze arrogante houding weerhoudt ons ervan om actie te ondernemen en de klimaatverandering tegen te gaan…
…en doet angstaanjagend veel denken aan het Hitlerscepticisme in de zomer van 1939.
Wanneer breekt onze dam?

Support the artist

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Op deze website kan je op drie verschillende manieren navigeren door de strip: ofwel scroll je met de muis, gebruik je de pijltjes op het toetsenbord of sweep je over je touchscreen.